Achter de roze luiken van mijn gesloten ogen
dringt warm, goudkleurig zonlicht door
Het wekt me
Ik kijk op in een nieuwe omgeving
van hemel en aarde, niet langer gescheiden
Een intens blauwe afdruk, in de schaduw van kiezelstenen
deinst weg als felle schittering op snelstromend water
Er is ruimte voor die ene conclusie:
dat de hemel, verkleind, op de aarde is gevallen
en geschrokken wegvlucht