Mijn vertaling van het volksliedje The Ashgrove

De essen, hoe sierlijk, hoe eensluidend sprekend,
een harp die voor mij door de bladeren speelt
En steeds als het licht uit de kroon weet te breken
verschijnen vertrouwde gezichten in beeld
Met vrienden van vroeger ben ik er weer samen
Ik denk aan ze terug waar ik vrijelijk struin
Het losse gebladerte ritselt hun namen
Ik weet me geborgen in mijn essentuin

De groene vallei met haar beken, fonteinen,
ik dwaal er en peins als de duisternis naakt
Bij ‘t heldere licht van de middag verdwijn ik,
in donkere schaduw van essen geraakt
Ik vond er de merel blijmoedig aan ‘t zingen,
ontmoette mijn lief voor het eerst op die dag
Waar klokjes vol vrolijkheid zouden ontspringen
stond ook al het afscheid dat ik niet voorzag

Mijn lippen verstrakt, mijn hart almaar zwaarder
Het licht van de toekomst gedoofd in mijn geest
Slechts van het verleden de sleutelbewaarder
Ik rouw om geliefden die hier zijn geweest
Ik weet dat in het donker de doden me wenken
en kijk nog eens op naar het bladerenhuis
waar anderen wachten die ik wil gedenken
Alleen bij dit essenhout ben ik nog thuis

De zon schijnt gestaag over heuvels en dalen
De merel in ‘t loof zingt zijn lied keer op keer
De maan raakt het water met trillende stralen
maar al dit natuurschoon beroert mij niet meer
Met machtig verdriet is mijn hart nu beladen
Ik zoek haar/hem aan wie ik het had toevertrouwd
Oh, echo’s, moet ik nu bij jullie te rade?
‘Zij/hij rust in de aarde daar bij ’t essenhout’